Φυσικό περιβάλλον και επίδραση

Η αφρικανική αγριόγατα (Felis silvestris lybica), πρόγονος της κατοικίδιας γάτας, πιστεύεται ότι εξελίχθηκε σε θερμά κλίματα, όπως φαίνεται από την κοινή συμπεριφορά των οικόσιτων και των άγριων γατών. Οι αγριόγατες (Felis sylvestris) ζουν σε όλες τις ηπείρους εκτός από την Αυστραλία και την Ανταρκτική, παρ' όλο που κάποιες άγριες γάτες έχουν καταστεί θηρευτές στην αυστραλιανή ήπειρο, όπου οι απειλές για την άγρια πανίδα είναι πολλές. Τα περιττώματά τους είναι συνήθως ξηρά, και οι γάτες προτιμούν να τα παραχώνουν σε αμμώδη μέρη. Μπορεί να μείνουν ακίνητες για αρκετή ώρα, ειδικά όταν παρατηρούν τη λεία τους και ετοιμάζονται να πηδήσουν για να την αρπάξουν. Στη Βόρεια Αφρική υπάρχουν ακόμα μικρές αγριόγατες, οι οποίες πιθανότατα μοιάζουν πολύ με τους προγόνους των σημερινών φυλών της εξημερωμένης γάτας.
Καθώς έχουν στενή σχέση με τα ζώα της ερήμου, οι γάτες αρέσκονται στο να εκτίθενται στον ήλιο και στη ζέστη και συχνά κοιμούνται σε ηλιόλουστες περιοχές στη διάρκεια της ημέρας. Σε αντίθεση με τους ανθρώπους, η έκθεση των γατών στην ηλιακή ακτινοβολία είναι υποφερτή μέχρι τους 52 βαθμούς Κελσίου περίπου.
Γενικότερα, οι γάτες μπορούν εύκολα να αντέξουν στο κρύο και στη ζέστη, όταν το κρύο δεν έχει μεγάλη διάρκεια. Παρά το γεγονός ότι ορισμένες ράτσες, όπως η νορβηγική (Norwegian Forest Cat) και η γάτα του Μέιν (Maine Coon), έχουν ανθεκτικότερες γούνες από άλλες γάτες, δεν μπορούν να αντέξουν τα χιόνια, τις βροχές και την ομίχλη. Όταν βραχούν, οι γάτες αυτές αγωνίζονται να διατηρήσουν τη θερμοκρασία του σώματός τους στους 39 βαθμούς Κελσίου. Οι περισσότερες γάτες αντιπαθούν να βουτούν στο νερό. Εξαίρεση αποτελεί η τουρκική γάτα του Βαν, στην οποία παραδόξως αρέσει το νερό. Οι γάτες της Αβησσυνίας και της Βεγγάλης έχουν περισσότερη αντοχή στο νερό από τις άλλες γάτες.